Harmonie

Daar wordt zachtjes aan de deur geklopt. Karin!

Verrassing. Héél je gezicht lacht, je brengt je hand naar je mond alsof je het niet kunt geloven. Daarna strek je je armen naar haar uit.

Karin, de muziektherapeute, gaat rustig naast je zitten. Ze haalt haar lier, een soort kleine harp, uit het houten koffertje en klapt kalm haar muziekstandaard open. Een half uur met speciale aandacht alleen voor jou begint! Op de achtergrond mag ik jullie samenzijn bijwonen.

Karin tokkelt de eerste akkoorden. Kalmerende klanken klinken. Karin begint te zingen met haar warme stem en lacht je toe over haar bril. Vrijwel meteen gaat bij jou de knop om. Een diepere laag opent zich. Zachtjes zingend en neuriënd volg je de melodie. Je gezicht ontspant. Je stopt met wat je steeds maar weer van jezelf moet doen. Weldra kom je op dreef. Je zingt met vaste stem en op de juiste hoogte mee. Karin stemt haar tempo en zang op jou af. Samen klinken jullie, twee vrouwenstemmen die harmoniëren. Je gebrokenheid is op dat moment geheeld.

Nu vult de kamer zich met ‘Plaisir d’amour’, het lied waar je vader zo van hield. Je zingt voluit mee: ‘Plaisir d’amour ne dure qu’un moment, chagrin d’amour dure toute la vie’. Eh, meen je nou wat je zingt? Jou horend zou ik de tekst willen omdraaien: ‘Het genoegen van de liefde duurt een heel leven, het verdriet om de liefde duurt maar een ogenblik’.

Je ontspant en glimlacht. Bovendien beweeg je je rechterhand op de maat en kijk je Karin en mij afwisselend vredig aan. Contact. Dat blijft. Af en toe brom ik wat mee. Nu zing je zelfs de tweede stem! Ik krijg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen bij het beleven van dit kostbare moment. Jullie samenzang raakt mij als luisteraar. Oh, konden anderen je maar even weer zó gaaf zien, zonder je onrust van alle dag.

Een korte adempauze. Daarna luiden de klokken van Limburg, jouw land van weleer. Je zingt over de kleine klok die altijd blijdschap brengt en de grote die soms leed aankondigt.

Je andere favoriet ontbreekt deze keer evenmin. Steeds keert als refrein terug: ‘Chante chante encore dans la nuit….’.  Ook dit zing je vol overgave mee. De melodie spreekt aan. Ik weet niet of ook iets van de inhoud doorsijpelt. Het is een chanson vol verlangen en weemoed. ‘Zing nog eens je lied in de nacht!‘. Een vrouw op een boot ziet het land met dierbare herinneringen aan een geliefde in de verte vervagen. In haar herinnering hoort ze nog de stem van haar beminde. Een land waarnaar geen terugkeer mogelijk is …   ‘Chante chante encore dans la nuit….’.

Na afloop zeg je spontaan: ‘mooi!’.

Overal kun je lezen dat muziek hersenlobben en zenuwcircuits activeert die je bij deze ziekte verloren waant. Eerder zag ik ongelooflijke filmpjes op internet. Nu zie en hoor ik van nabij met eigen ogen en oren het wonder van de metamorfose. Dit live gebeuren is echt. Jouw optreden met Karin is aangrijpender dan welk concert ook. Als je zingt, maak je me stil. Natuurlijk heb ik je al dikwijls muziek via cd’s laten horen. Soms zorgde dat eventjes voor een weerklank. Maar iemand die vlak naast je zit, muziek maakt, met mooie stem zingt en met jou contact maakt, is niet te evenaren.

De slotakkoorden klinken. Karin neemt afscheid. Dadelijk is de betovering verbroken. Je keert uit de sfeer van muziek terug naar de spanning en onrust van alledag. Een volgende muzikale opleving moet weer een week wachten. Niettemin zing je soms spontaan fragmenten van een lied dat bij je binnenwaait.

‘Chante chante encore …’.

Hans van Gennip